The Lion Sleeps Tonight

Nu ik weer helemaal gesetteld ben in Kaapstad, mijn was is gedaan, foto’s uitgezocht, koffer al een beetje is gepakt en aan het genieten ben van mijn laatste dagen is het tijd om weer eens een blog te schrijven. En deze blog gaat natuurlijk over mijn super fantastische, über hilarische en tè gekke tour!

Zaterdagmorgen zijn Eefke, Yvonne en ik met de vlieger naar Johannesburg gegaan waar we een hotel hadden in de stad. Tijdens het vliegen realiseerde ik me dat ik het afgelopen halfjaar vaker in een vliegtuig heb gezeten dan in een bus. Laat staan op de fiets! Maar ja, eenmaal in Johannesburg aangekomen wilden we natuurlijk wel wat van de stad zien. Dus wij zijn gewoon te voet even door het centrum gaan lopen, totdat we ons (na ruim een halfuur) realiseerden dat we nog geen enkele andere blanken hadden gezien. De mensen keken ons ook een beetje raar aan en sommige kwamen zelfs vragen of we wel oké waren of of we verdwaald waren; 3 Nederlandse, blanke, blonde, 19-jarige meisjes vielen dus ontzettend op in de stad. De rest van de avond hebben we ons dan ook schuilgehouden op onze hotelkamer. Hier hebben we wel kunnen genieten van een concert van André Rieu, dat hier standaard 3x per week op televisie komt.

Zondag hebben we pas echt de toerist uitgehangen, want we zijn met zo’n knalrode sightsee tourbus door de stad gaan rijden. Dit was gewoon de makkelijkste weg om alles te zien wat op ons lijstje stond. Ook hadden we een extra tour geboekt die ons een rondleiding gaf door Soweto, de grootste township van Zuid-Afrika. Hier hebben we oa. Het huis van Mandela en Desmond Tutu, grote beschilderde torens met een bungee, het WK-stadion van Johannesburg en andere dingen gezien. Was echt heel interessant, en veel leuker en beter dan Johannesburg zelf. Nadat we ons nog even hadden vermaakt in het kinder-casino zijn we naar het apartheidsmuseum geweest. Dit was echt een must voor mij, en het was echt heel erg mooi. Ik schrok wel van het begin, want er waren 2 ingangen; een voor de blanken, en een voor de niet-blanken. Heel automatisch loop je gewoon door de ‘blanke’ deur, totdat we zagen dat op je entreeticket stond wat voor ‘kleur’ je had. Het museum had een grote tijdelijke voorstelling over Mandela, wat natuurlijk heel interessant en bijzonder was. We hebben dan ook ruim 2uur door het museum gelopen! Wel wil ik nog even kwijt dat Johannesburg echt een afschuwelijke, vieze, grauwe stad is waar ik de mooiigheid nog niet van heb kunnen ontdekken. Ik was blij dat we daar niet langer zaten!

Maandagmorgen begon dan eindelijk onze tour! Nadat we kennis hadden gemaakt met de andere reizigers en de crew, hebben we een groot deel van de panorama-route gereden. En deze weg heet niks voor niks zo, want het is echt adembenemend mooi! Ook zijn we gaan kijken bij de Blyde Rivers Canyon, wat al meteen het hoogtepunt van onze reis was! In een woord: Prachtig! En we zijn zelfs stiekem op verboden plekken geweest, want ja, we willen toch de beste foto’s!

Daarna zijn we verder gereden naar onze eerste kampeerplek en we kwamen langs een ander hoogtepunt van onze reis: De grootste Potplant ter wereld! Helaas vond niemand anders het bijzonder, dus hebben we er geen foto van gemaakt want we reden er met een rotvaart langs. Yvonne en ik hebben de hele reis nog genoten van het feit dat we dit bijzondere ding gezien hebben! Ook stonden er gewoon giraffen langs de weg! Hoe cool is dat?!

We hadden een leuke, maar stille groep tijdens de tour. Iedereen die ons een beetje kent weet dat wij absoluut niet stil zijn. Samen hebben we de grootste lol gehad, wat volgens mij tot grote irritatie bij sommige van de andere gasten heeft geleid. Wij werden ook flink onderschat, want ja, wij waren de ‘giechelende, jonge meisjes’ met een shortje aan in plaats van een lelijke afritsbroek en teenslippers in plaats van bergschoenen. Iedereen was dus heel verbaasd dat Yvonne en ik de tent binnen 5 minuten recht hadden staan terwijl de kampleiding zelf nog aan het kloten was. Zo! We hadden ons bewezen!

Op dinsdagmorgen zijn we naar een centrum geweest waar ze gewonde dieren verzorgen. Op zich was het best leuk, want ze lieten een cheetah voor ons neus rennen (echt ont-zet-tend snel) en die heb ik daarna nog mogen aaien. Maar toen we de vogelkooi ingingen was de pret voor mij al snel voorbij. Met mijn angst voor vogels in een kooi vol aasgieren en andere rare vogels die om me heen fladderen; mijn grootste nachtmerrie! Ik was dus echt wel blij toen we daar weg gingen! Na nog wat uitkijkpunten te hebben gehad (we zijn echt verwend geworden, want we vonden ze niet zo heel bijzonder) kwamen we dan aan bij de camping bij het Krugerpark.

Daar stond meteen een avond-drive op het programma en hebben best veel dieren gezien; hyena’s, buffalo’s, leeuwen, impala’s, kudu’s en olifanten. Heel veel olifanten! Op een gegeven moment was het echt pikkedonker en moesten we met een zaklamp de dieren zoeken. Stond er opeens een enorme olifant midden op de weg en die wilde niet aan de kant gaan. Dus stonden we daar te wachten tot meneer eens besloot om weg te lopen. In de tussentijd hoorde we allemaal geritsel van andere dieren om ons heen, maar we konden dus niets zien. Echt heel erg vet!

Wat echt het hoogtepunt van onze reis moest worden, is helaas de grootste teleurstelling gebleken. Misschien waren onze verwachtingen te hoog, want de hele dag op safari (van 6 tot 3) is echt afschuwelijk! ’s Morgens hebben we redelijk wat dieren gezien (oa. Parende leeuwen), maar vanaf 11 uur was het veel te heet voor de dieren. We hebben echt uren achterelkaar gereden zonder dieren tegen te komen. Tsja, soms eens een impala; de Mc Donalds van de safari: deze beesten hebben een M op de kont staan, hun vlees is snel gaar (fastfood) en ze zijn werkelijk overal! Maar op een gegeven moment komen die impala’s ook echt je neus uit! Het was ook nog eens superheet, dus op een gegeven moment lagen we gewoon te slapen. Voor sommige mensen is dit echt een grote droom: safari in Kruger, maar wij konden onze ogen gewoon echt niet meer openhouden. Schandalig! De dag hebben we wel weer leuk afgesloten bij het heerlijke zwembad en met een gore cocktail.

’s Ochtend hebben we nog een ochtend-drive gehad met onze eigen Nomad-truck. Dit is ongeveer een oorlogs-tank die totaal geen vering heeft. Dus bij elk hobbeltje in de weg, vlieg je 3 meter de lucht in! Ook lekte de truck, wat niet echt chill was toen het een beetje regende! Maar desalniettemin hou ik van dat ding!

Na de laatste drive in Kruger zijn we doorgereden naar Swaziland. Yes, alweer een nieuwe stempel in mijn paspoort! Swaziland is echt heel erg mooi en warm. Soms tegen de 40 graden aan! En het tentenkamp was echt geweldig; we sliepen in ons tentje tussen de everzwijnen, impala’s en zebra’s! Zoo ontzettend vet! Was wel een beetje eng om naar de WC te gaan ’s nachts, maar als je moet, dan moet je. Dus angsten overwinnen en in je pyjamaatje met een hoofdlamp door de zebra’s naar de pot. Geweldige ervaring achteraf!

De ochtend in Swaziland hebben we eerst een wandeling gemaakt. Kreunend en steunend door het warme weer, maar het was wel weer fijn om eens iets sportiefs te hebben gedaan (Tjee, ik ben veranderd! Dit zou ik normaal echt nooit gezegd hebben!). ’s Middags zijn we naar een traditioneel dorpje geweest. Hier was een baas, ‘The Chief’, die zorgde voor tal van de weeskinderen. Meeste kinderen waren wees door HIV/Aids, want 25% van de bevolking lijdt hieraan. Voordat we het dorpje ingingen, moesten we een rok ombinden, want vrouwen in broek is niet toegestaan. In het dorpje leerden we wat Swazi-woorden en moesten we liedjes leren. Daarna mochten wij met de vrouwen meedansen, wat echt grappig was. Ik dacht nog bij mezelf: ‘Sta ik hier. In Swaziland. Met een stok in mijn handen. Een traditionele dans te doen. Kicken!’. Ook kregen we traditionele voorwerpen te zien, waarmee ze koken of water halen. Ik was de pineut, en moest ook proberen iets op mijn hoofd te dragen. Niet te doen! Mijn evenwicht is natuurlijk niet je van het, maar dat het zo moeilijk zou zijn had ik niet verwacht! Maar ook dit was weer een geweldige ervaring.

Toen we Zuid-Afrika weer ingingen had ik eindelijk de kans om even 1 minuutje te internetten. Toen heb ik meteen Facebook opgestart want ik had een priemende vraag: had ik al een nieuw buurjongetje of niet? En ja hoor, mijn gevoel was juist. Een superschattige foto was al meteen te zien. Gefeliciteerd Romy en Alex! Ik kom straks meteen op bezoek om Levi te bewonderen!

Terug in Zuid-Afrika kregen we in St. Lucia een appartementje, wat echt superfijn was na dagen in een tent. Voor het eten hadden we een bootcruise tussen de nijlpaarden en krokodillen. Best wel vet op zich, maar op een gegeven moment had ik de beesten wel gezien. Zeker als we ook nog eens 5 minuten naar een of andere stomme vogel gaan kijken. Gelukkig was er een barretje aan boord en konden we gewoon lekker gaan chillen met wat cider en muffins. Het leven is zo zwaar…

De dag na deze geweldige bootcruise gingen we, na nog maar eens een safari, alweer naar Durban, waar we helaas al de tourtruck moesten verlaten. Hier heb ik eerst een heerlijke douche genomen, zijn we gaan uit eten met de rest van de groep en hebben we daarna roomservice kunnen bellen voor het geweldigste toetje aller tijden: Dom Pedro met Amarula.

Na een nachtje vol met goede slaap zijn we maandag morgen eerst het stadion van Durban gaan bezoeken. Ik heb nu alle 3 de WK-stadions gezien! En ik vond deze toch wel de vetste architectuur hebben! Daarna hebben we nog genoten van het strand dat Durban ons te bieden had en ben ik, zoals allang geen nieuws meer is, weer eens verbrand. Maar… Het is nu wel redelijk bruin geworden!

’s Avonds zijn we, helemaal onder het zand, terug gevlogen naar Kaapstad en toen zat onze geweldige trip er alweer op. Wat was het geweldig! Ik heb nog nooit zoveel gelachen in een week en zo’n mooie en bijzondere dingen gezien! Yvonne en Eefke, super bedankt voor alle lol die we samen hebben gehad. Ik hoop dat we nog vaak reünie hebben om weer te kunnen lachen over oa. Een niet-bestaande impala-alarm, grootste potplanten, ‘vriejers’, vrouwen vol energie, oversekste kampleiders en tè strakke rode broeken!

Voor nu: mijn verblijf in de beste stad ter wereld zit er echt bijna op. Net is Nils vertrokken en dat betekend dat er vanaf nu ongeveer elke dag wel iemand anders vertrekt. En voordat ik het weet is het dan dinsdag 4-februari. Maar het is goed zo. Ik ben klaar om naar huis te gaan. De meeste mensen waar ik hier mee omga gaan ook naar huis en diegene waar ik het beste bevriend mee ben geworden wonen maar op een steenworp afstand, dus die kan ik altijd nog wel zien. Ik zie er naar uit om straks echt ‘thuis thuis’ te komen en om iedereen weer te zien. Maar eerst nog een paar dagen genieten, afscheidsfeestjes vieren en bakken op het strand.

Tot snel!
Xxx
Yanne

Ps. De internetverbinding is om te huilen hier. Dus voor diegene die nieuwsgierig zijn naar mijn foto’s: jullie zijn van harte welkom om ze straks in Stein bij mij te komen bekijken!