Skyfall

Wat een ongelooflijk aparte week is dit geweest! Een week bomvol met emoties; angst, blijdschap, hebzucht, verdriet, verbazing en trots hebben allemaal de revue gepasseerd.

Donderdag 5 December, een dag die de geschiedenisboeken zal ingaan, begon voor ons vol opwinding! Samen met wat Nederlanders en Duitsers hebben we Pakjesavond gevierd door middel van een pakjesspel. Iedereen moest wat kadootjes meenemen, en daarna hebben we gedobbeld en gevochten voor de leukste kadootjes. Zoals altijd met deze spelletjes, ging ik op het begin best lekker; had in de 1ste ronde wel 8 stuks op mijn stapel liggen! Helaas werd mij op het aller laatst alles ontnomen, en bleef ik met niks achter. Maar dat liet ik natuurlijk niet gebeuren en zette mijn zieligste gezicht op; met resultaat dat ik zo ongeveer de leukste kadootjes mee naar huis nam! Joehoe!

’s Avonds in bed, ik lag al bijna te slapen, kreeg ik een berichtje vanuit Nederland: ‘Nelson Mandela is overleden’. Ik was meteen wakker, en mijn eerste reactie was: ‘Wat???’. Ik kon het niet geloven. Natuurlijk was dit nieuws te verwachten, en ik had stiekem ook al gedacht dat het deze periode zou zijn, maar toch. Hoe raar is het, dat ik nog geen week eerder in de bioscoop zat en ‘Long Walk to Freedom’ zat te kijken? Op dat moment hebben we tegen elkaar gezegd dat het zo bijzonder was dat hij nog in leven was. En ik wil het nog een keer benadrukken: ik ben zo trots en dankbaar dat ik op dit moment in Zuid-Afrika mag zijn en dat ik dit historische moment mag meemaken. Ik zie elke dag weer wat voor een grote impact deze man heeft gehad voor het land en het gevoel wat (zeker de dag erna) in Kaapstad leefde is werkelijk onbeschrijfbaar.

Zaterdag zijn we met 4 meiden het stadscentrum eens met daglicht gaan bekijken. Natuurlijk hartstikke bijzonder nu, aangezien Mandela overal is; op posters in winkels, in kranten, op gebouwen afgedrukt, overal zie je teksten die dankbaarheid naar hem toe uitdrukken en natuurlijk alle vlaggen hangen halfstok. Ook zijn er een paar plekken ingericht als monument, zoals zijn beeld in V&A Waterfront. Ik ben daar op vrijdag geweest, en het viel me echt op dat alles zo goed georganiseerd was. Vooral de touwtjes waar de mensen de bloemen onder kunnen leggen (zodat ze niet wegwaaien) en de tenten over de condoleance registers verbaasde me. Totdat ik me realiseerde dat ze op dit feit natuurlijk al jaren voorbereid zijn. Het was alleen maar de vraag wanneer ze het plan moesten uitvoeren.

Toch heerst er niet alleen maar verdriet in het land! Mensen zijn blij dat hij heeft geleefd en ze ‘vieren zijn leven’! Ongeveer een uur nadat ik erachter kwam dat hij was overleden, hoorde ik vanuit mijn bed mensen zingen en bidden op de straat. Kippenvel!
Maar iedereen zegt ook hetzelfde: ‘Hij heeft zijn rust verdiend en we hopen dat hij eindelijk vrij is’. En daar kan ik me alleen maar bij aansluiten!

Natuurlijk gaat het leven gewoon door, ook al is het land aan het rouwen. Voor een hele groep mensen stond er op Zondag namelijk iets heel spannends op de planning. Ik heb vorige keer namelijk gelogen in mijn blog en tegen pap en mam; we wilden Tafelberg helemaal niet beklimmen! De planning was namelijk om te gaan Skydiven! Ja juist, jezelf vrijwillig uit een vliegtuig laten vallen.
Op zondagmorgen zijn we met 12 mensen richting de vliegbasis gereden en ik moet zeggen, ik was bloed-nerveus! Het was sowieso niet zo’n goed idee geweest om de avond van te voren nog iets te gaan drinken, want de misselijkheid (van de spanning) was echt geen pretje! Zeker niet als mensen weddenschappen gaan afsluiten over het feit of je moet overgeven tijdens je sprong of niet! Maar ja, na lang wachten was het dan zover; mijn naam werd omgeroepen en ik mocht me in mijn tuigje hijsen. De schrik sloeg me om het hart, maar ik kreeg er ook hartstikke veel zin in! Na nog eventjes te hebben gewacht, mochten we dan eindelijk het vliegtuig in. En wat voor een! Op sommige plekken werden wat stukken bij elkaar gehouden met duct-tape, wat ik toch wel een rare gewaarwording vond. Toen we eenmaal opgestegen waren hadden we een fenomenaal uitzicht over Kaapstad; Tafelberg was heel duidelijk te zien, net als Robbeneiland.

Nadat ik stevig was vastgemaakt aan mijn begeleider ging de deur van het vliegtuig open en zag ik Kirsten naar beneden kukelen. Jeeezus, wat gaat dat hard!! Op het filmpje van mijn sprong is aan mijn reactie duidelijk te zien dat ik echt een beetje in shock was. En toen was het mijn beurt… Beentjes over de rand van het vliegtuig en de bedoeling was om je hoofd naar achter te leggen. Ik kon door de adrenaline niet echt meer rustig denken, dus ik heb per ongeluk naar beneden gekeken. ‘Shit, dit is hoog!’. Maar ik had geen tijd meer om terug te krabbelen, want mijn begeleider sprong. En dan val je, heeeel hard, naar beneden. Ik heb alleen maar kunnen gillen en schreeuwen, wat duidelijk te zien is op de foto’s, want ik heb overal mijn mond open. De woorden die ik geschreeuwd heb, zijn herhaling niet waard, want ze waren over het algemeen niet zo netjes.

Het gevoel van het vallen is onbeschrijfelijk, maar ik was niet meer bang! Afgezien van een milliseconde voordat de parachute openging, want toen dacht ik echt even dat ik losgekoppeld was van mijn begeleider. Toen de parachute dan ook open ging was ik behoorlijk opgelucht! En toen mocht ik gaan genieten van het uitzicht! Wauwie! Helaas was er 1 minpuntje aan dit alles, want dat tuigje deed echt vet pijn! Mijn, niet zo’n heel kleine, borsten werden lekker opgeduwd, wat tot grote hilariteit op foto’s leidde, maar ja: Ik heb het wel gedaan!! En het was echt het vetste en engste wat ik ooit in mijn leven gedaan heb! En Sorry mam, ik zal het echt nooit meer doen!

Nog nagenietend van mijn sprong, begon maandag mijn laatste werkweek voor de vakantie! Maar met de markt van Sisters4Sisters op zaterdag heb ik het toch een beetje stressig! Met Afrikanen is het gewoon echt moeilijk afspraken maken! Maar ik probeer toch rustig te blijven en te blijven geloven dat alles uiteindelijk wel goed komt.

Ook heb ik net de vliegtickets voor mijn tour in Januari geboekt (Dankuu Sinterklaasje) en is het hier bloedwarm. Maar met de ventilator op me gericht, en een grote, koude fles water aan mijn rechterkant is het hier goed vertoeven!

En voordat ik het vergeet: iedereen alvast ‘Geseënde Kersfees’. Hopelijk wordt jullie Kerst net zo fantastisch als de mijne!

Xxx
Yanne